Doe a terra, doe
como se fora cada cm da nosa pel, sangue da nosa sangue. Doe ver arder as
Fragas, ver como devora o lume una paraxe de conto no que cada un/ha de nós
tiñamos fermosos recordos.
E por desgraza esta non é una catástrofe illada, a organización
ecoloxista ADEGA afirma que no que vai de ano arderon mais de 6.000 hectáreas
de monte con unha especial afección ós espacios protegidos de Limia-Xurés, O
Courel, Macizo Central e agora as Fragas do Eume. Tamén asegura que durante o
pasado outono o lume arrasou outras 11.000 hectáreas só en espacios da Red
Natural 2000, "o que supón unha catástrofe ambiental de consecuencias tal
vez irreversibles para a biodiversidade destas áreas".
Pero o que máis doe
e darse conta de que coma sempre, esta nova catástrofe non é casual: é
consecuencia da deixadez, dos recortes e da falta de inversión nos espacios
naturais protexidos como relata ADEGA no seu comunicado de prensa.
Tamén ven causado
polo irracional modelo forestal actual que olvida
os servicios ambientais e sociais do monte e da biodiversidade, que fomenta os
monocultivos e que permitiu a proliferación de eucaliptos dentro do parque.
Non
esquecemos ademáis que o Gobierno autonómico reduciu o presuposto en sete millons en xestión e 20 en labores de
prevención, que os equipos das brigadas
non están a cubrir baixas por xubilación co que atopanse moitas veces 2 ou 3
persoas para enfrentarse a un incendio, a estas alturas do ano e pese as
condicións de sequia deste inverno e primaveira, non estaba desplegado ó cen
por cen a precampaña contra incendios…con estas condicións, ¿Cómo non vai
descontrolarse o lume?
E por último, non podemos pasar por alto os intereses económicos e
industriais postos na zona afectada. Fai dos anos atrás a
Xunta quería abrir a ceo aberto unha mina de andalucitas a escasos 50 metros do
Parque Natural (O proxecto con algunhas modificiacións xa fora
paralizado catro anos atrás polo seu grave impacto ecolóxico sobre a zona). A
construcción da mina de andalucitas implica a desaparición e contaminación das
augas dos ríos Maciñeira e Belelle que pasan polo Parque e abastecen de auga ás
poboacións da localidade e implica a desaparición de parte da fauna e flora do
parque. Legalmente, era imposible de executar. Pero por desgraza, nesta nosa
Terra, coñecemos perfectamente “ós pirómanos mercenarios” eses que por una boa
cantidade de diñeiro, queman zonas sen importarlles nada máis que o posterior
beneficio para construcción, para a industria madereira, etc. Unha vez que a
parte do Parque en “conflicto” está destruida, xa non existen escollos morais,
legais, que impidan a apertura da mina.
Doe de verás a desinformación, a
falta de responsabilidade política, a búsqueda de beneficios sen escrúpulos, o
mundo negro que lle estamos a deixar ós/ás nosos/as fillos/as. Ainda que de
toda cinza, sempre nace unha pequena esperanza: a cidadanía que loita e que
grita que NUNCA MÁIS desastres na nosa Galiza..
