martes, 19 de noviembre de 2013

Editorial: Falta Xente


Cando a semana pasada falabamos de mareas, usamos a cor branca, a verde, pero non a cor negra.Non nos esquecíamos, o cheiro a chapapote é dificil de esquecer, como o é tamén a visión das praias, da mar, das rochas tenxidas dun negro cor/dor.

Algunhas de nós aínda teñen nas paredes a bandeira do recordo, ás fotos, os recortes daqueles días, e a nota en común é a dor, ás bágoas, si, algunhas da emoción da outra marea branca, a da solidariedade de todas ás persoas que se achegaron a limpar a costa; mais a sensación común era a da posibilidade de evitar a catástrofe, e sentiuse dende o día 13 ata o 19 que rachou o barco, e conxugabase coa incredulidade de que algo así poidera acontecer sen poder facer nada para evitalo.

Trece anos despois a incredulidade ante os mesmos feitos e a total ausencia de responsabilidade é a mesma, ou mais si se pode.Vivias pendente das noticias, que ocultaban mais que informaban, pero case daba igoal porque a mar traía ás costas o que se quería ocultar.

Non estamos dacordo coa sentenza emitida no caso do prestige, mais non quedaba outra, entendase, quen estaba sentado non banco dos acusados? O capitán do barco( condena de 9 meses por desobediencia) o xefe de máquinas e o exdirector da mariña mercante....faltanos xente.

Os mesmos que once anos despois os atopamos en postos similares o de mais poder, que siguen a falar dunha conspiración de esquerdas, sen aprender que se o mar non entende de fronteiras, que vai entender de coordenadas...

Non sabemos o que poidera pasar se no ano 2002 se fixeran as cousas doutro xeito, é certo, pero si, que favorecendo a impunidade no 2013, podemos garntir que estamos mais perto doutro Prestige,e o contrario da canción: a vida non é igual.

No hay comentarios:

Publicar un comentario